قولنامه و مبایعه نامه و سند تعهد به بیع قانونیست؟

به موجب ماده ۳۶۲ قانون مدنی، آثار بیعی که به طور صحیح، واقع شده باشد از قرار ذیل است :

• “به مجرد وقوع بیع، مشتری، مالک مبیع و بایع، مالک ثمن می شود.” بعد از ایجاب و قبول و انعقاد عقد بیع، فروشنده، حق مالکیت خود را مشتری انتقال داده و مالک ثمن او می شود.
• عقد بیع، بایع را ضامن درک مبیع و مشتری را ضامن درک ثمن قرار می دهد.” ضامن درک مبیع، یعنی بایع ضامن خسارات وارده به مشتری از جانب مبیع می باشد و اگر مبیع مستحق للغیر بوده باشد، بایع در این وضعیت ضامن خسارت وارد شده به مشتری است و در خصوص ثمن هم همین احکام وجود دارد.
• “عقد بیع، بایع را به تسلیم مبیع ملزم می نماید.” در خصوص تسلیم عین، ماده ۳۶۷ قانون مدنی، تعیین تکلیف کرده است، به موجب این ماده، تسلیم عبارت است از دادن مبیع به تصرف مشتری، به نحوی که متمکن از انحا تصرفات و انتفاعات باشد و قبض، عبارت است از استیلای مشتری بر مبیع.”
• “عقد بیع، مشتری را به تادیه ثمن ملزم می کند.”در ارتباط با تادیه ثمن، در ماده ۳۹۴ قانون مدنی، اینگونه مقرر شده است، که “مشتری باید ثمن را در موعد و در محل و بر طبق شرایطی که در عقد بیع، مقرر شده است تأدیه نماید.”

باید به این نکته اشاره شود، که عقد بیع از عقود لازم می باشد. سه خیار مجلس، حیوان، تاخیر تادیه ثمن، مختص بیع هستند. در خیار مجلس، طرفین قرارداد اگر همچنان در مجلس وقوع عقد، حضور داشته باشند و خارج نشده باشند، می توانند، معامله صورت گرفته را فسخ گنند.

در خیار حیوان، اگر مبیع حیوان باشد، مشتری تا سه روز، می تواند عقد را فسخ کند. همچنین به موجب ماده ۳۹۵ قانون مدنی، اگر مشتری ثمن را در موعد مقرر تادیه نکند، بایع حق خواهد داشت که بر طبق مقررات راجعه به خیار تاخیر ثمن، معامله را فسخ یا از حاکم اجبار مشتری را به تادیه ثمن بخواهد.” لازم به ذکر است که ، خیار حیوان مختص مشتری بوده و خیار تاخیر در تادیه ثمن، اختصاص به بایع دارد.